Klets-omes en theeleuten

Haaa allemaal!!

Onze reis naar het zuiden van Nepal was echt een belevenis. Donderdagmorgen vertrokken we om 9 uur met een busje onder het genot van vrolijke Nepalese muziek en 11 Nepalese klets-omes. Het gezelschap bestond namelijk uit maar liefst 11 Nepalese mannen + chauffeur die vrolijk meeklapten op de muziek. Wat moeten wij met 11 mannen op stap, dachten we? Maar zoals het vaak gaat in de Nepalese cultuur moet men eerst wat aan je wennen en na enige uren werden wij volledig opgenomen en betrokken!! De stemming zat er vroeg in. We verbaasden ons over het geklets, gekwebbel en geschater. Onderweg hebben we veel gezien van Nepal. Van bergen ging het over naar heuvels en daarna leken we terug in Nederland. De leefomstandigheden leken eveneens te veranderen. We kwamen steeds meer plaggenhutjes en houten huisjes tegen. Het klimaat veranderde echter ook. Hadden we het de vorige keer over kou in Anandaban, nu was het hitte in het zuiden. Maar liefst 30 graden.
Aan het einde van de reis kwamen we bij ons hotel. Ons werd de keuze gelaten of we in een luxe hotel wilden overnachten of bij de rest, wat ze ons adviseren. Dat leek ons ook het beste.
De volgende dag zouden we op Nepalese tijd ontwaken (5 uur) om een morgenwandeling te maken. Om half 6 stonden zes mannen voor onze kamerdeur te popelen om te vertrekken. Leuk om te zien waar we zaten, hoewel we er niet heel veel van genoten hebben, want Deliana voelde zich niet lekker. Hoewel wij kozen voor een licht ontbijt, slaat een echte Nepalese een groot bord Daal Bhaat in de morgen niet af. Daarna ging het op naar de kliniek. In de kliniek kwamen vele leprapatiënten voor zorg. Eerst komen zij bij de dokter. De dokter verwijst hen daarna naar de fysiotherapeut, de verpleegkundige, de laborant en/of de apotheker.
Helaas, halverwege hield Deliana het niet meer uit en ging zich toch ziek melden. Direct werd haar gevraagd materiaal in te leveren voor laboratorisch onderzoek, wat we wel wat overdreven vonden. Achteraf maar goed ook. Het werd direct onderzocht en een paar uurtjes later stond de hotelkamer vol met leden van het team die bezorgd om het hoekje kwamen kijken en een doos vol pillen meenamen. Dankzij deze snelle actie was Deliana er de volgende dag weer een heel stuk bovenop. De Nepalese zorgzaamheid hebben we echt ervaren. Om de haverklap stond er wel iemand in onze kamer die even vroeg of het goed ging en of we genoeg aten enzovoorts.
Ook hier waren beesten aanwezig. Ons hotel was op z’n zachtst gezegd smerig (zie foto), want Marjolein had ’s nachts letterlijk een kakkerlak in haar nek lopen. Het vangen van dergelijk gespuis gaat steeds soepeler, want zonder pardon werd meneer naar buiten gezet.
Daarna werd de reis vervolgd naar de volgende plaats. Wij stonden stipt op afgesproken tijd klaar. We bleken echter in gezelschap van echte theeleuten te zijn. Wat houdt dit in? Voor vertrek moet men toch echt eerst Nepalese thee gedronken hebben. Daar blijft het niet bij. Wij dachten daarna: nu gaat de reis beginnen. Maar na nog geen vijf minuten stopten we: tijd voor een maaltijd. Vervolgens: na driekwartier, jawel theepauze. Vaste gespreksonderwerpen tijdens de reis: een Nepalese man voor Marjolein, waar men haar met alle plezier aan wil helpen (excuus dat haar ouders niet zo lang zonder haar kunnen, werd van tafel gepraat). Ook de bestemming van Deliana’s huwelijksreis werd door hun vastgelegd en verder wil men ons zien dansen. In Nepal wordt bij elk feest gedanst.
Tijdens de reis wijzigde de bestemming nog en werd de reis toch even heel spannend. Men zou via India gaan om daar in een ziekenhuis leprapatiënten te zoeken die gratis geopereerd wilden worden in Anandaban. Wij hadden echter geen visum voor India, maar de mannen zouden ons wel langs de douane krijgen. Wel moesten we in het midden van de bus gaan zitten, zodat onze huidskleur minder opviel en we er daardoor niet uitgepikt zouden worden. Natuurlijk, precies voor het douanehuisje stonden we een kwartier in de file. Nadat we toch zonder problemen passeerden, kregen we een rondleiding in en rond het ziekenhuis in India. Bij het ziekenhuis was een heel dorpje waarin leprapatiënten konden wonen en werken, zodat ze in hun eigen levensonderhoud konden voorzien. Het bleek, tot onze grote verbazing, dat echt geen één patiënt geopereerd wilde worden. Patiënten vinden het niet nodig om aan hun gehandicapte handen of voeten geholpen te worden of zijn bang voor de operatie. Nadat we India verlaten hadden en teruggekeerd in Nepal, hoorden we dat het een gevaarlijke onderneming was geweest. In het Indiase ziekenhuis had het team te horen gekregen dat er grote problemen ontstaan wanneer de douane ons eruit haalt. Gelukkig vertelde men dit ons toen we weer terug waren op Nepalese bodem.
Na een nacht in een beter hotel, hoewel inclusief hagedissenjacht, waar Deliana zelfs fanatiek deel aan nam, volgde een mooie dag in de kliniek. Wat hebben we veel gezien en wat zijn er veel patiënten behandeld! De artsen, verpleegkundigen en al het andere personeel doen echt mooi werk. Het consult is gratis voor de patiënten. Niet alleen leprapatiënten, ook huidziekten en andere aandoeningen kwamen veel voor. We werden aangemoedigd om foto’s te maken, ook met het team.
Na een reis van 10 uur en 300 km waren we weer terug in Anandaban, waar we ook weer heel blij mee waren! Onderweg hebben we verschillende bussen en vrachtwagens in de berm zien liggen.
Terug in Anandaban bleek dat iedereen al weer wist dat Deliana ziek was geweest en dat we zonder visum de Indiase grens waren gepasseerd. Weer een stukje Nepalese cultuur!
We hebben veel beleefd, we hebben genoten en zijn dankbaar terug te zijn!

Liefs Marjolein & Deliana