Mountainbiken over de Nepalese Highway en afscheid
Door: Marjolein & Deliana
Blijf op de hoogte en volg Deliana en Marjolein
15 Januari 2015 | Nepal, Kathmandu
Haa allemaal!!
Na ons vorige blog is de tijd echt voorbijgevlogen. Voorbereidingen voor ons vertrek, afscheid nemen van iedereen in Anandaban en inpakken voor een kleine week vakantie. Daarnaast nog een paar dagen fulltime aan school zitten, zodat we een weekje vakantie volledig kunnen benutten.
Onze laatste dagen in Anandaban hadden zeker toegevoegde waarde. We zijn nog een dag mee geweest met de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Zij is de enige in deze functie en zij heeft een veelzijdige baan. Zij luistert naar patiënten, maar daarnaast geeft zij ook praktische hulp. Zo gaat zij naar familie van patiënten om hen over lepra te vertellen en zo het stigma te verkleinen. Dit helpt de patiënt om terug te komen in de gemeenschap. De maatschappelijk werkster weet ook van de bijzondere noden van patiënten af. Van verschillende van jullie hebben we een gift gehad voor vertrek of tijdens ons verblijf . Deze vrouw wist waar we dit geld het beste aan konden besteden. Ons laatste weekend in Anandaban zijn we samen met haar naar de stad gegaan. Voor alle patiënten zijn sokken gekocht. Patiënten hebben hierom gevraagd bij de maatschappelijk werkster, maar het ziekenhuis heeft hier geen geld voor. Sommige patiënten hebben nog nooit sokken gedragen, terwijl het erg koud is in Anandaban. Zo was er bijvoorbeeld een oude leprapatiënt, die geleerd moest worden hoe hij sokken aan moest trekken. Eenmaal geslaagd, was hij de koning te rijk! Voor de vrouwen lepra afdeling is wol gekocht. De meeste vrouwen kunnen breien en haken en kunnen zo kleding maken. Verschillende soorten spellen zijn gekocht voor de lepra afdelingen als afleiding voor de patiënten. Alle bezigheden werden gestaakt toen de spellen uitgedeeld werden en men nam het direct dankbaar in gebruik. Vanaf deze plaats: bedankt voor jullie gift en weet dat het direct bij de patiënt is terechtgekomen!
Langzamerhand kwam het afscheid dan toch echt in zicht. Ook in het ziekenhuis was men hierop voorbereidt. Een afscheidsthee met alle verpleegkundigen werd georganiseerd. En natuurlijk moest de hoofdzuster even speechen en werden wij geacht ook een woordje te spreken. Speeches zijn onmisbaar hier bij speciale gelegenheden. Ook bij de morning prayer de volgende dag werd aandacht aan het afscheid besteedt. Weer werd gespeecht en bedankt. Na voor een laatste keer op de thee te zijn geweest bij onze vrienden sloegen we aan het inpakken. In onze koffers zijn gedurende 15 weken grote leegten ontstaan, maar die zijn alweer opgevuld met Daal, Nepalese kruiden en thee. Na een laatste armzwaai en afscheidsgroet hebben we onze bagage weggebracht naar Kathmandu en zijn we vertrokken naar Pokhara.
Hier aangekomen hebben we genoten van het Himalaya gebergte, het mooie weer en sportieve activiteiten. Het hoogtepunt was toch echt een dag mountainbiken, waarbij we het laatste gedeelte over de Nepalese Highway naar beneden suisden. Voordat jullie je bezorgd afvragen wat ons mankeert: de Highway was totaal verlaten. Dit keer geen langs scheurende bussen, toeterende auto’s en roekeloze motorrijders, maar enkel 2 Hollandse meiden op mountainbikes. Ook dat is mogelijk in Nepal. Er was namelijk een staking gedurende 2 dagen waarbij al het motorvervoer verboden was. Er moet een nieuwe grondwet gevormd worden voor 22 januari en de regeringspartijen moeten daarover een compromis bereiken. De oppositie organiseert de stakingen. Gelukkig hebben zich geen ernstige voorvallen voorgedaan tot nu toe.
De berg Sarangot in Pokhara zijn we op alle mogelijke manieren bestegen en weer afgedaald. We zijn erheen gewandeld, we hebben de top bereikt per mountainbike, we zijn er met de taxi heengebracht om de zonsopgang te zien en we hebben vanaf deze berg geparaglide tijdens ons vorige verblijf.
Voor ons was het heerlijk om na definitief afscheid genomen te hebben van het ziekenhuis nog even een weekje af te kicken voordat we definitief thuis zijn. Vrijdagavond hopen we op het vliegtuig te stappen naar Dubai, vanwaar we zaterdagochtend verder vliegen naar Düsseldorf.
We hebben ontzettend veel geleerd van deze periode. Niet alleen over de gezondheidszorg, maar ook over de cultuur en over gastvrijheid. Wat zijn we hier goed ontvangen en opgenomen. We hebben 15 weken ver weg van huis op onszelf gewoond, gewerkt en geleefd en dat heeft ons in veel opzichten rijker gemaakt. Ook heeft het ons algemeen wereldbeeld verbreed. Onze blik heeft niet alleen het rijke westen gezien, maar ook de armoedige omstandigheden in een ontwikkelingsland. Het verschil is schrijnend. We hopen dat we er niet aan gewend zijn geraakt en willen ervoor open staan om noden van anderen te blijven zien en een plaats te geven in ons hart. We hebben zeker ook genoten van de natuur en de bergen om ons heen. De diversiteit in Nepal is groot!
Dit is ons laatste blog en we willen jullie allemaal bedanken voor alle belangstelling en de positieve reacties die jullie geplaatst hebben. Dat heeft ons zeker goed gedaan!
We hopen op een blij weerzien terug in Nederland!
Liefs,
Marjolein & Deliana
Na ons vorige blog is de tijd echt voorbijgevlogen. Voorbereidingen voor ons vertrek, afscheid nemen van iedereen in Anandaban en inpakken voor een kleine week vakantie. Daarnaast nog een paar dagen fulltime aan school zitten, zodat we een weekje vakantie volledig kunnen benutten.
Onze laatste dagen in Anandaban hadden zeker toegevoegde waarde. We zijn nog een dag mee geweest met de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Zij is de enige in deze functie en zij heeft een veelzijdige baan. Zij luistert naar patiënten, maar daarnaast geeft zij ook praktische hulp. Zo gaat zij naar familie van patiënten om hen over lepra te vertellen en zo het stigma te verkleinen. Dit helpt de patiënt om terug te komen in de gemeenschap. De maatschappelijk werkster weet ook van de bijzondere noden van patiënten af. Van verschillende van jullie hebben we een gift gehad voor vertrek of tijdens ons verblijf . Deze vrouw wist waar we dit geld het beste aan konden besteden. Ons laatste weekend in Anandaban zijn we samen met haar naar de stad gegaan. Voor alle patiënten zijn sokken gekocht. Patiënten hebben hierom gevraagd bij de maatschappelijk werkster, maar het ziekenhuis heeft hier geen geld voor. Sommige patiënten hebben nog nooit sokken gedragen, terwijl het erg koud is in Anandaban. Zo was er bijvoorbeeld een oude leprapatiënt, die geleerd moest worden hoe hij sokken aan moest trekken. Eenmaal geslaagd, was hij de koning te rijk! Voor de vrouwen lepra afdeling is wol gekocht. De meeste vrouwen kunnen breien en haken en kunnen zo kleding maken. Verschillende soorten spellen zijn gekocht voor de lepra afdelingen als afleiding voor de patiënten. Alle bezigheden werden gestaakt toen de spellen uitgedeeld werden en men nam het direct dankbaar in gebruik. Vanaf deze plaats: bedankt voor jullie gift en weet dat het direct bij de patiënt is terechtgekomen!
Langzamerhand kwam het afscheid dan toch echt in zicht. Ook in het ziekenhuis was men hierop voorbereidt. Een afscheidsthee met alle verpleegkundigen werd georganiseerd. En natuurlijk moest de hoofdzuster even speechen en werden wij geacht ook een woordje te spreken. Speeches zijn onmisbaar hier bij speciale gelegenheden. Ook bij de morning prayer de volgende dag werd aandacht aan het afscheid besteedt. Weer werd gespeecht en bedankt. Na voor een laatste keer op de thee te zijn geweest bij onze vrienden sloegen we aan het inpakken. In onze koffers zijn gedurende 15 weken grote leegten ontstaan, maar die zijn alweer opgevuld met Daal, Nepalese kruiden en thee. Na een laatste armzwaai en afscheidsgroet hebben we onze bagage weggebracht naar Kathmandu en zijn we vertrokken naar Pokhara.
Hier aangekomen hebben we genoten van het Himalaya gebergte, het mooie weer en sportieve activiteiten. Het hoogtepunt was toch echt een dag mountainbiken, waarbij we het laatste gedeelte over de Nepalese Highway naar beneden suisden. Voordat jullie je bezorgd afvragen wat ons mankeert: de Highway was totaal verlaten. Dit keer geen langs scheurende bussen, toeterende auto’s en roekeloze motorrijders, maar enkel 2 Hollandse meiden op mountainbikes. Ook dat is mogelijk in Nepal. Er was namelijk een staking gedurende 2 dagen waarbij al het motorvervoer verboden was. Er moet een nieuwe grondwet gevormd worden voor 22 januari en de regeringspartijen moeten daarover een compromis bereiken. De oppositie organiseert de stakingen. Gelukkig hebben zich geen ernstige voorvallen voorgedaan tot nu toe.
De berg Sarangot in Pokhara zijn we op alle mogelijke manieren bestegen en weer afgedaald. We zijn erheen gewandeld, we hebben de top bereikt per mountainbike, we zijn er met de taxi heengebracht om de zonsopgang te zien en we hebben vanaf deze berg geparaglide tijdens ons vorige verblijf.
Voor ons was het heerlijk om na definitief afscheid genomen te hebben van het ziekenhuis nog even een weekje af te kicken voordat we definitief thuis zijn. Vrijdagavond hopen we op het vliegtuig te stappen naar Dubai, vanwaar we zaterdagochtend verder vliegen naar Düsseldorf.
We hebben ontzettend veel geleerd van deze periode. Niet alleen over de gezondheidszorg, maar ook over de cultuur en over gastvrijheid. Wat zijn we hier goed ontvangen en opgenomen. We hebben 15 weken ver weg van huis op onszelf gewoond, gewerkt en geleefd en dat heeft ons in veel opzichten rijker gemaakt. Ook heeft het ons algemeen wereldbeeld verbreed. Onze blik heeft niet alleen het rijke westen gezien, maar ook de armoedige omstandigheden in een ontwikkelingsland. Het verschil is schrijnend. We hopen dat we er niet aan gewend zijn geraakt en willen ervoor open staan om noden van anderen te blijven zien en een plaats te geven in ons hart. We hebben zeker ook genoten van de natuur en de bergen om ons heen. De diversiteit in Nepal is groot!
Dit is ons laatste blog en we willen jullie allemaal bedanken voor alle belangstelling en de positieve reacties die jullie geplaatst hebben. Dat heeft ons zeker goed gedaan!
We hopen op een blij weerzien terug in Nederland!
Liefs,
Marjolein & Deliana
-
15 Januari 2015 - 11:03
Martie Visscher:
Beste Marjolein en Deliana,
Dit is een mooie afsluiting van jullie blog. We zien uit naar jullie terugkeer. Goede reis en we hopen en bidden tot zaterdag.
-
15 Januari 2015 - 13:55
Gerda Visscher:
Ha Marjolein en Deliana,
Wat hebben we genoten van jullie berichten! En velen met ons. Er werd echt naar uitgezien en jullie hebben ons er wel mee verwend door bijna elke week een bericht te plaatsen, want kwam die niet, dan werden wij door verschillende mensen erop aangesproken en informeerden ze voorzichtig of wij wisten waar het bericht bleef.
Hier thuis zijn wij er helemaal klaar voor Deliana om je te ontvangen. Je kamer is helemaal schoon gemaakt en je kast, er hangt een nieuw verduisteringsgordijn. De banden van je fiets zijn opgepompt. En bij de poelier hebben we een kiprollade besteld om die D.V. zaterdagavond samen met jou op te eten. We laten hem extra kruiden, want anders zijn wij bang, dat jij er niet zoveel van zal proeven na al die pittige maaltijden in Nepal.
Wat mooi zeg, dat jullie de mensen daar konden verblijden met sokken, wol en spellen. Ik hoop dat jullie deze momenten ook vastgelegd hebben op foto's. Fijn dat jullie deze stage hebben mogen doen en dat jullie kunnen terugzien op een verrijkende tijd. Persoonlijk vond ik het best moeilijk om je te laten gaan, maar toen je eenmaal weg was en de eerste positieve berichten binnen kwamen, was het op de één of andere manier niet moeilijk meer en kijk je uit naar elk contact. Wat tegenwoordig op vele manieren mogelijk is als internet het niet af laat weten of bij gebrek aan stroom.
Ik hoop van harte, dat we jullie zaterdagmiddag in Dusseldorf weer in leven lijve mogen zien. Dan zal het ook wel weer heel raar zijn om afscheid te nemen van elkaar als vriendinnen. Maar de afstand Rijssen-Woudenberg is te doen. Welkom Marjolein!
Een hartelijke groet en veel liefs van ons allen voor jullie!
-
15 Januari 2015 - 22:05
Jan Siemerink:
Hallo dames,
Aan alles komt een eind en wat is de tijd snel gegaan. In juli, op vakantie in Kroatië kwam het (definitieve) bericht: stage naar Nepal gaat definitief door! Tijd van voorbereiding brak aan, waarin je merkte dat jullie samen de zaak heel serieus op pakten. Met ook af en toe de twijfel: wel/niet, hoe zal het gaan, maar het moment van vertrek naderde al snel. Zelfs op het vliegveld was het heel snel afscheid nemen, waarbij wij met een "unheimisch gefühl" naar Nederland terugkeerden. Hoe zou het gaan...
Jullie begonnen aan een groot avontuur, wat al begon bij de douane in Dubai (te zware bagage) met veel improviseren in jullie huisje (met welk bakblik vang ik dit beest weer) en heel veel verbazing over het leven in Nepal (straathonden, koeien die midden op de weg liggen, de smog in Kathmandu, de werkomstandigheden en de werkwijze in het ziekenhuis), maar ook de schitterende natuur (bergen) en vooral de gastvrijheid van de bevolking en altijd weer: Namasté !! Jullie hebben ons, maar ook de vele andere lezers "beeldend" verteld over jullie bezigheden in het ziekenhuis, de vele ontmoetingen met de plaatselijke bevolking, de armoede, maar ook over jullie belevenissen over "hobbel-de-bobbel-wegen met theeleutende omes" met een (stiekum) uitstapje naar India, het slapen in de jungle etc. Ondanks de beperkingen van de elektriciteit/internet werden wij keurig op de hoogte gehouden. Voor het "thuisfront" is het prettig om te weten hoe het jullie verging. Zelf hebben wij gedurende de 2 weken dat wij bij jullie waren ervaren hoe het leven in Nepal is: een onvergetelijke ervaring, mede ook door jullie gastvrij onthaal, de gezelligheid, maar ook hoe wij werden opgenomen in de "Anandaban-familie van het ziekenhuis". Iets wat wij niet hadden willen missen en waar wij met heel plezier aan terug denken en aan de vele gesprekken jullie en de andere bewoners van de compound tijdens de verschillende kerstvieringen.
Ook de tegenslagen kwamen (enkel Deliana en de ziekte's van alle twee), maar daarbij zijn jullie elkaar tot grote steun geweest. Wij hebben begrepen dat dit soms gepaard ging met "complimenten" over en weer, maar tja "that is life".
Wij mogen / moeten natuurlijk wel heel dankbaar zijn dat het tot op heden allemaal goed is mogen verlopen. Wij hopen dat ook de laatste 2 dagen met de terugvlucht voorspoedig mag gaan en dat wij, samen met de ouders van Deliana, jullie beiden zaterdag weer gezond en veilig in Dusseldorf mogen ontmoeten.
En dan gaan (bijna) 4 maanden heel snel voorbij. Maar het zal een onvergetelijke ervaring blijven en de contacten zullen ongetwijfeld blijven. Ook voor Deliana geldt: van harte welkom in Rijssen voor een ontbijt met een gekookt eitje of een Dal Bhaat...... of gewoon herinneringen ophalen aan Nepal.
Goede reis en een behouden terugkeer. -
15 Januari 2015 - 22:30
J.van.ree:
Dag Dames,
Met veel belangstelling jullie verslag gelezen, wat hebben jullie veel mee gemaakt en leuk dat ze daar
veel aandacht aan jullie afscheid besteed hebben, een blijk van waardering.
Gezellig nog een weekje vakantie er bij genomen en dat was genieten, Jullie zijn wel ondernemend
leuk toch. Dat gesjees met de mountainbike is een belevenis vooral dat er geen verkeer was zodoende
kon er flink door gereden worden. en ook de top van de berg bereikt dat moet een voldaan gevoel
gegeven hebben. Dat hangen in de lucht vind ik niks. maar jullie hebben er van genoten.
Er wordt naar mijn gevoel een gezellige, leerzame en interessante tijd in Nepal af gesloten.
Een voorspoedige reis en behouden thuiskomst.
Met een hartelijke groet,
j.v.r. -
15 Januari 2015 - 22:45
Jan En Ria Wessels:
hallo dames,
Alweer een mooi verslag. Voor zover we kunnen genieten we net zo hard mee. We hebben al een beetje aan de sfeer geproefd door de verhalen en foto's van de ouders van Marjolein.
We zien uit naar jullie thuiskomst en wensen jullie een voorspoedige reis en behouden thuiskomst. We bidden voor jullie!
Hartelijke groeten Jan en Ria.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
