Cake, stage en beesten
Door: Marjolein & Deliana
Blijf op de hoogte en volg Deliana en Marjolein
24 Oktober 2014 | Nepal, Kathmandu
Lieve allemaal,
Allereerst is het maar goed dat jullie niet op onze uitnodiging zijn ingegaan om cake te eten. De cake was enigszins mislukt. Je vraagt je af: wat kan er mis gaan? De cake was zo vet, dat je hem uit kon knijpen en wringen. De boter hier in Nepal blijkt vele malen vetter dan in Holland. Maar ondertussen hebben we de perfecte cake uitgevonden met een kwart van de boter die we in Holland gebruiken.
Deze week stond in het teken van akelige beesten. Allereerst een gil die Marjolein naar boven deed stuiven. Het bleek een spin in de gang, deze keer niet klein (zie foto). Helaas, we raakten hem kwijt en nadat we ons verzekerd hadden datie niet op onze kamer zat, toch maar gaan slapen. Hoewel Marjolein niet bang voor spinnen is, vond ze het idee van een spin in de kamer ook totaal niet prettig. De volgende dag: de spin bleek boven ons bed vernacht te hebben. Na 3x een mep verkocht te hebben, stopte hij eeeiindelijk met rennen. Marjolein was de held!
Het volgende beest: een rat op de interne afdeling. Van de zuster mochten we niet gaan gillen toen zij probeerde de rat uit het kastje te krijgen met een liniaal. Dit lukte niet. Hij zit er nog steeds en af toe hoor je hem ritselen of zie je hem heen en weer schieten.
Ook hebben we nu een aap op de campus. Brutaal en onverschrokken.
Dit waren de grote gevallen; aan sprinkhanen, torren en dergelijke beesten zijn we ondertussen gewend.
Vorige week zijn we voor het eerst met het openbaar vervoer naar Kathmandu gegaan. Geweldig! Het woord ‘vol’ kent men hier niet. Er kunnen altijd mensen bij, bagage, manden alles wordt erin gepropt. En ook wij zaten er tussengepropt ! Toen men op de campus hoorde dat we met het openbaar vervoer waren geweest, probeerde men dit voor eens en altijd uit ons hoofd te praten. Wij waren hun gasten en we moesten minstens een auto van het ziekenhuis regelen als we vervoer wilden. Later begrepen we waarom men dit zei: men wilde voorkomen dat we in festivaltijd ook met het openbaar vervoer zouden reizen. Doordat er dan minder chauffeurs zijn, maar er juist veel mensen reizen, zijn de bussen overvol en zit men zelfs op het dak van de bus (zie foto).
Onze stageweek was weer afwisselend.
Deze week is het festival, genaamd Tihaar, in Nepal. Elke dag wordt er een dier vereerd en aan het eind zegenen de zussen de broers en andersom. Vanaf donderdag begonnen nationale feestdagen, wat betekent dat patiënten zich plotseling beter voelen voor ontslag en het gevolg is dat de interne afdeling weer bijna leeg was. Zelfs de morning prayer werd deze morgen niet gehouden, want we stonden voor een dichte deur. Op de chirurgische afdeling is er altijd wel wat te doen. Deze week waren er veel kinderen, die blij waren met stickers die we hen konden geven van thuis.
Daarnaast hebben we deze week het laboratorium bezocht. Dit was echt bijzonder. We werden direct rondgeleid en kregen alles te zien. Waaronder ongeveer 1500 muizen waarop onderzoek gedaan wordt voor medicijnen tegen lepra. Per leprapatiënt worden 36 muizen gebruikt. De muizen krijgen verschillende medicijnen en na 6 tot 12 maanden kan gezien worden of de medicatie uitwerking heeft gehad. Tijdens onze rondleiding werden we vergezelschapt door een cardioloog van een ziekenhuis uit Kathmandu. De rondleiding eindigde in een gigantische fotoshoot met de cardioloog en onze gids. Op alle mogelijke manieren wilden ze met ons op de foto. Op een gegeven moment werd ons gevraagd aan de andere kant van het beeld te gaan staan met de uitleg dat de cardioloog en gids dan minder donker leken en het verschil in huidskleur wat meer werd opgeheven. Voor sommige mensen ben je en blijf je een bezienswaardigheid. Met name geldt dit voor kinderen. Marjolein kreeg op een gegeven moment zelfs de vraag van een verbaasd meisje: wat is er ooit gebeurt met jou haar? (Zij is namelijk blond).
Deze week zijn we vaker in de kantine van het ziekenhuis gaan eten en hebben we andere Nepalese gerechten geproefd. Dat was zeker een verrijking op ons dieet van Daal Baat.
Volgende week wisselen we van afdeling en gaan we weer nieuwe ervaringen tegemoet.
Ook genieten we nog steeds van zonovergoten dagen en een prachtige groene natuur. Tijdens onze wandelingen komen we vaak Nepalezen tegen, waaronder de man op de foto. Ook al begrijpen wij niets van wat zij zeggen, toch houden zij hele verhalen tegen ons. Ook dat is cultuur!
Leuk om al jullie reacties te lezen via ons blog, via skype, app of mail! Dankjulliewel!
Liefs Marjolein & Deliana
Allereerst is het maar goed dat jullie niet op onze uitnodiging zijn ingegaan om cake te eten. De cake was enigszins mislukt. Je vraagt je af: wat kan er mis gaan? De cake was zo vet, dat je hem uit kon knijpen en wringen. De boter hier in Nepal blijkt vele malen vetter dan in Holland. Maar ondertussen hebben we de perfecte cake uitgevonden met een kwart van de boter die we in Holland gebruiken.
Deze week stond in het teken van akelige beesten. Allereerst een gil die Marjolein naar boven deed stuiven. Het bleek een spin in de gang, deze keer niet klein (zie foto). Helaas, we raakten hem kwijt en nadat we ons verzekerd hadden datie niet op onze kamer zat, toch maar gaan slapen. Hoewel Marjolein niet bang voor spinnen is, vond ze het idee van een spin in de kamer ook totaal niet prettig. De volgende dag: de spin bleek boven ons bed vernacht te hebben. Na 3x een mep verkocht te hebben, stopte hij eeeiindelijk met rennen. Marjolein was de held!
Het volgende beest: een rat op de interne afdeling. Van de zuster mochten we niet gaan gillen toen zij probeerde de rat uit het kastje te krijgen met een liniaal. Dit lukte niet. Hij zit er nog steeds en af toe hoor je hem ritselen of zie je hem heen en weer schieten.
Ook hebben we nu een aap op de campus. Brutaal en onverschrokken.
Dit waren de grote gevallen; aan sprinkhanen, torren en dergelijke beesten zijn we ondertussen gewend.
Vorige week zijn we voor het eerst met het openbaar vervoer naar Kathmandu gegaan. Geweldig! Het woord ‘vol’ kent men hier niet. Er kunnen altijd mensen bij, bagage, manden alles wordt erin gepropt. En ook wij zaten er tussengepropt ! Toen men op de campus hoorde dat we met het openbaar vervoer waren geweest, probeerde men dit voor eens en altijd uit ons hoofd te praten. Wij waren hun gasten en we moesten minstens een auto van het ziekenhuis regelen als we vervoer wilden. Later begrepen we waarom men dit zei: men wilde voorkomen dat we in festivaltijd ook met het openbaar vervoer zouden reizen. Doordat er dan minder chauffeurs zijn, maar er juist veel mensen reizen, zijn de bussen overvol en zit men zelfs op het dak van de bus (zie foto).
Onze stageweek was weer afwisselend.
Deze week is het festival, genaamd Tihaar, in Nepal. Elke dag wordt er een dier vereerd en aan het eind zegenen de zussen de broers en andersom. Vanaf donderdag begonnen nationale feestdagen, wat betekent dat patiënten zich plotseling beter voelen voor ontslag en het gevolg is dat de interne afdeling weer bijna leeg was. Zelfs de morning prayer werd deze morgen niet gehouden, want we stonden voor een dichte deur. Op de chirurgische afdeling is er altijd wel wat te doen. Deze week waren er veel kinderen, die blij waren met stickers die we hen konden geven van thuis.
Daarnaast hebben we deze week het laboratorium bezocht. Dit was echt bijzonder. We werden direct rondgeleid en kregen alles te zien. Waaronder ongeveer 1500 muizen waarop onderzoek gedaan wordt voor medicijnen tegen lepra. Per leprapatiënt worden 36 muizen gebruikt. De muizen krijgen verschillende medicijnen en na 6 tot 12 maanden kan gezien worden of de medicatie uitwerking heeft gehad. Tijdens onze rondleiding werden we vergezelschapt door een cardioloog van een ziekenhuis uit Kathmandu. De rondleiding eindigde in een gigantische fotoshoot met de cardioloog en onze gids. Op alle mogelijke manieren wilden ze met ons op de foto. Op een gegeven moment werd ons gevraagd aan de andere kant van het beeld te gaan staan met de uitleg dat de cardioloog en gids dan minder donker leken en het verschil in huidskleur wat meer werd opgeheven. Voor sommige mensen ben je en blijf je een bezienswaardigheid. Met name geldt dit voor kinderen. Marjolein kreeg op een gegeven moment zelfs de vraag van een verbaasd meisje: wat is er ooit gebeurt met jou haar? (Zij is namelijk blond).
Deze week zijn we vaker in de kantine van het ziekenhuis gaan eten en hebben we andere Nepalese gerechten geproefd. Dat was zeker een verrijking op ons dieet van Daal Baat.
Volgende week wisselen we van afdeling en gaan we weer nieuwe ervaringen tegemoet.
Ook genieten we nog steeds van zonovergoten dagen en een prachtige groene natuur. Tijdens onze wandelingen komen we vaak Nepalezen tegen, waaronder de man op de foto. Ook al begrijpen wij niets van wat zij zeggen, toch houden zij hele verhalen tegen ons. Ook dat is cultuur!
Leuk om al jullie reacties te lezen via ons blog, via skype, app of mail! Dankjulliewel!
Liefs Marjolein & Deliana
-
24 Oktober 2014 - 18:08
Janine Ubonabenshi:
Meiden tof dat deze stage een verrijking is op jullie persoonlijkheid. Wel grappig dat mensen plotsering beter voelen op festivaldagen, maar ik begrijp het wel. Ik zie dat jullie heel goed bezig zijn wond verzorging en zo. Het is ook wat; goede zorg verlenen met veel minder materialen en voorzieningen. Emergency room ziet best ok uit vergeleken met die van het Ikazia Ziekenhuis in rotterdam waar ik stage loop , hahaha :).
Mijn compliment op deze blog, het is goed en op een heel humoristisch manier geschreven. Foto's zijn geweldig die geven mij een beetje het beeld van wat gaande is en hoe Nepal eruit ziet. Hey nog een ding.. mogen jullie foto's van jullie patiënten publiceren? Gaat dat niet tegen de privacy van de patiënten in? Dat mag in NL niet namelijk. Think again! what if it was you on this pictures?
Ga jullie zo door en heel veel succes met jullie stage ;)
Peace -
24 Oktober 2014 - 21:08
Ineke Brinks:
Hoi dames nou weer een heel mooi verhaal om te lezen eten jullie maar lekker van jullie cake wij smullen van de speculaas hartjes die er weer zijn ha ha en ja Marjolein zelfs hier in de Nijlandstraat deze week een rat gezien brrrr Jullie doen daar een hele ervaring op super om dat zo te mogen mee te maken geniet er nog van en succes verder groetjes buurvrouw ineke -
24 Oktober 2014 - 21:45
Martie Visscher:
Beste Marjolein en Deliana,
Goed om te lezen dat men zeer zorgzaam is voor jullie in Nepal. Wat ik dan wel vreemd vind, is dat ze zo'n rat maar rustig laten zitten. Ik zou zeggen kastje naar buiten, deurtje open, rat eruit en kastje weer naar binnen. Of denk ik nu gewoon te praktisch? De foto's geven een goed beeld bij het verhaal.
Als ik lees dat er beesten vereerd worden, zijn het niet echt christelijke feestdagen... Waarom het personeel dan niet bij de dagelijkse morning prayer is, begrijp ik dan ook niet.
Komende week veel succes op jullie nieuwe afdeling en een goede zondag toegewenst (met hopelijk een goede Skype/internetverbinding met ons in Nederland.
Groeten uit Woudenberg -
25 Oktober 2014 - 00:25
Annesophie:
Hahahaah daal bhaat dieet -
25 Oktober 2014 - 09:28
Susan Ten Bolscher:
Namasté Marjolein en Deliana,
Ga zo door met jullie leuke verslagen!!! Herkenbaar en daarom extra leuk misschien?
Je gaat de komende tijd vast nog heel veel beleven, geniet ervan het is een prachtervaring.
Gr. Susan ten Bolscher
-
25 Oktober 2014 - 12:44
Willemien:
Ha meiden,
Wat leuk om jullie verhalen weer te lezen! En wat een hele andere cultuur dan hier in Nederland!
Heel veel succes met jullie stages enzovoort!
Liefs,
Willemien -
25 Oktober 2014 - 13:19
Deliana En Marjolein :
Haaa Janine,
Leuk om je reactie te lezen :).
Over privacy gesproken: we vragen altijd om toestemming om foto's te maken en te gebruiken.
In Nepal hebben de mensen weinig privacy, maar dat vinden ze ook niet erg. In Nederland zijn we zo gewend aan privacy, dat als we dat niet hebben, we dit heel erg vinden.
Men vind t hier zelfs een eer om op de foto te mogen, want als we het vragen poseren ze maar al te graag ;)!
Liefs!
-
27 Oktober 2014 - 19:29
Martin Van Gelder:
Hoi meiden,
Wat een leuk verhaal, een plezier om te lezen. Wellicht wat bijverdienen bij de krant?
Ik ben blij dat jullie het naar je zin hebben. Het ziet er wat antiek uit daar maar dat maakt de ervaring wel leuker. Ik zal de komende tijd af en toe even inloggen om de verhalen bij te houden.
Veel plezier en de groetjes van hier,
Martin van Gelder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
